لباس در هند
ردیابی تاریخچه لباس در هند امری دشوار است. درحالیکه مجسمه‌ها و آثار ادبی فراوانی وجود دارند که به تاریخ اولیه‌ی تمدن در دره‌ی ایندوس (که همراه با رودخانه ایندوس در پاکستان امروزی پیشروی کرده است) در 2500 سال پیش از میلاد مسیح برمی‌گردند، پژوهشگران برای تخمین تاریخ تحولات سبک‌های لباس و نامگذاریِ سبک‌های خاصی در گذر زمان دچار مشکلات هستند. مشکل دیگر در شناسایی ترندهای لباس هندی فراوانیِ قومیت‌ها و گروههای فرهنگی مختلف است که در این کشور زندگی کرده و می‌کنند. هر یک از آنان استایل مخصوص به خود را دارند. این شرایط باعث می‌شود که تعریفی کلی و عمومی از لباس هند داشته باشیم اما درباره هر یک از استایل‌هایی که در این کشور پوشیده می‌شود نمی‌توان حکمی سفت و سخت صادر کرد.
قدیمی‌ترین سبکِ لباس هندی از چندین یارد پارچه دوخته نشده درست می‌شود که به شکل‌های مختلف دور بدن پیچیده می‌شود تا لباس‌هایی متفاوت و مجزا ایجاد شود. این لباس‌ها در بیشتر مواقع از کتان بافته می‌شد اما می‌توان آنها را از موی بز، لینن، ابریشم، یا پشم هم درست کرد. برخی از لباس‌هایی که متداول‌تر هستند لباسی پیچیده شده به نام ساری، یک شلوار به نام دوتی، یک کلاه به نام توربان(دستار)، و انواع مختلفی شال یا روسری است. این سبک از لباس از ابتدای تمدن هند رایج بوده و در قرن بیست و یک هم پوشیدن آن ادامه داشته است.
تغییرات در سبک لباس پوشیدن هندی‌ها نشان دهنده‌ی ارتباط و تماس آنها با مردم دیگر است. همانطور که مردم قبایل دیگر به هند یورش آوردند یا برای تجارت و زندگی وارد این کشور شدند، با خودشان سبک‌های لباس پوشیدنِ مختلفی را آوردند. در سرتاسر مناطق هند، تغییر و تحولات در سبک لباس را می‌توان مربوط به تماس با فرهنگ‌های دیگر دانست. برای مثال، هندی‌ها، بسیار پیش از قرن شانزدهم، یعنی وقتی که مغول‌ها، یا مسلمانان به آنجا حمله کردند، می‌دانستند که چطور لباس بدوزند، و مدتها پیش از آن لباس‌های پیچیده شده خود را با سوزن‌دوزی‌هایی گسترده تزئین می‌کردند. ولی وقتی که مغول‌ها در این منطقه قدرت را بدست گرفتند، استایل لباس دوخته شده‌ی مغول‌ها در میان هندیان رایج شد. نیم‌تنه‌های دوخته شده و شلوار از لباس‌هایی بودند که توسط رهبران مغول متداول شدند، با اینکه لباس‌های پیچیده شده سنتیِ هندیان هم همچنان مرسوم بود.
ارتباط‌های تجاری نیز سبک لباس و پارچه هندیان را به بخش‌های دیگر دنیا منتشر کرد. در اواخر قرن پانزده آلمان و انگلیس راههای تجاری با هند ساختند، و در قرن هفده کتان هند به سرتاسر اروپا و جوامع آمریکایی صادر می‌شد، و شال‌های درست شده از پارچه‌های هندی بطور خاصی در این مناطق متداول شد. در قرن بیست و یک برای کارخانه‌های لباس، هند به مرکز اصلیِ پارچه‌های خوش‌بافت تبدیل شد.
برقع
تکه لباسی بلند و آویزان که تمام بدن را از سر تا پا می‌پوشاند، برقع که بورکا یا آبایا، قسمت مهمي از لباس زنان مسلمان در بسیاری از کشورها است. برخی برقع‌ها صورت را نمی‌پوشاند، اما اکثراً توری پارچه‌ای یا فلزی بر صورت می‌گذاشتند که فرد بتواند بیرون را ببیند در حالی که صورتش معلوم نباشد. منشا اصلی برقع مشخص نیست، از شروع مذهب اسلام فرم‌های مشابه حجاب و نقاب در کشورهایی مانند هند، پاکستان، عربستان صعودی، و افغانستان پوشیده می‌شود.
چولی
در ابتدای تمدن هند 2500 سال پیش از میلاد، زنان سینه‌های خود را برهنه می‌گذاشتند. تحت قوانین مسلمانان بود که لباس زنان محجوبانه‌تر شد. چولی، یک لباس دوخته شده که سینه‌های زنان را هم می‌پوشاند، با به قدرت رسیدن مسلمانان رایج شد. چولی با یک دامن یا زیر ساری پوشیده می‌شود. چولی‌های ابتدایی فقط سینه‌ها را می‌پوشاند، و در پشت برهنه بود. این لباس به شکل‌های مختلفی کامل شد، متداولترین نوع آن، سینه‌بندی تنگ است که آستین‌های بلند یا کوتاه دارد که درست زیر سینه‌ها یا بالای کمر تمام می‌شود. چولی در مناطق مختلف با تزئینات گوناگونی از هم متمایز می‌شود. پارچه آن با رنگ‌های روشن رنگ شده، گلدوزی شده یا آینه‌دوزی می‌شود. چولی‌ها از کتان یا ابریشم درست می‌شوند اما می‌توان آنها را از ارگانزا و زربفت هم برای مراسم خاص استفاده کرد.
ساری
ساری لباسی دراپه است، که از یک تکه پارچه‌ی پنج تا نه یاردی درست می‌شود، که دور بدن زن به شیوه‌های مختلف پیچیده می‌شود. این لباس می‌تواند جامه‌ای برای کار باشد یا می‌تواند لباسی مجلل برای مراسم باشد، که این بستگی دارد از چه پارچه و چه نوع دراپه‌ای استفاده می‌شود. این لباس تقریباً توسط 75 درصد از زنان هندی در قرن بیست و یک پوشیده می‌شود، ساری یکی از قدیمی‌ترین لباس‌هایی است که هنوز هم کاربرد دارد. شیوه اصلی پیچیدن ساری اینطور است که ابتدا باید دور کمر پیچیده شود بعد روی بالاتنه برود. استایل‌های مختلفی از پیچاندن و چین دادن ساری وجود دارد، و آنها براساس جنس، منطقه، طبقه اجتماعی، زمینه‌ی قومیتی و استایل شخصی متفاوت هستند. انتهای ساری را می‌توان به جای پیچاندن دور قفسه سینه، به سادگی از یک یا هر دو شانه آویزان کرد. گاهی انتهای آن بین دو پا کشیده می‌شود و پشت دامن بالا زده می‌شود، و تبدیل به شلواری گشاد می‌شود که در زمان کار بسیار راحت و کاربردی است.
همراه با زيوانيتار
زيبايي براي هميشه